Il racconto del weekend calcistico isolano in Limba Sarda a cura degli amici di Amistade.
Casteddu a coro mannu e sorte minore
S’iscuadra at chircadu ideas, coro e identidade, cun s’àtza preguntada dae mastru Nicola, ma no b’at apidu nudda ‘e ite faghere. Sa Lazio abbarrat in su cabu ‘e subra, sos casteddajos in sue battor dae s’urtimu logu. E a narrere chi sos sardos àiant remontàdu puru sa gara, chi pariat perdida a sa fine de su primu tempus, cando unu campione comente Piccoli at bìnchidu sa resistentzia de Provedel a su minutu 56, prima chi Castellonos at tancadu sos contos, otto minutos in-fatu. Casteddu àiat potidu apparinare, ma su bardianu
sardu at sighidu a sarvare sa porta sua. Sa Lazio est pius forte, s’ischiat. Dominiga benit a Domus su Parma. Chie perdet arriscat meda sa serie B.
Sa Torres donàt su chimbe a sa bona sorte, a su minutu 97
Fischnaller, semper a isse tòcat a abbèrrere sa giànna de sa porta istranza, deris a su minutu 29. Ma cando su goal de sa seguresa paret in caminu, su Sestri Levante apparinat sos contos, cun Durmush deghe minutos in-fatu. Sos sardos, superiores de iscuadra a cussa ligure, cumandànt su giogu de ‘onzi manera, s’accurtziant a sa segunda rete, chena resessire a sinnare, ma no tremant, ca como sas garas no durant pius 90 minutos. Coladu su sestu minutu de recuperu, in punta a s’atacu finale, cussu de su disisperu, cun sa còntra, chi in
campu pensat solu pro fagher linna, sa defesa toccat sa bòccia cun sa manu. S’arbitro est incue accurtzu e Diakite no perdonat. In sa chirca de continuidade, sa brigada tattharesa giòmpet a -5 dae sa capolista Virtus Entella. Sa gara de oe narat chi no est fatzile a bìnchere, mancu còntra s’urtima de sa classifica, dae como in-fatu, donzi gara at a essere una finale. Pagu timore. Sos sardos connoschent sa “costante resistenziale”.
Lilliu docet.
Olbia torrat a domo, cun unu puntu in bertula: Real Monterotondo 0, Olbia 0 Olbia cheret bìnchere ma no pòtet. S’idea est bona, chircada cun s’animu de chie bisat ancora una remuntada, ma sos valores in campu sunt cussos connotos, e un’omine a sa sola no faghet beranu, pro
forte chi siet. A sa fine Olbia resessit a apparinare, puru rischiende, e no pagu. Dominiga, benit a su Bruno Nespoli sa capolista Cassino. B’at ìte timire, ma s’occasione torrat a allumare s’isperu. Si Olbia bìnchet tando s’abberit torra, una gianna chi oe paret tancada…
Mario Bua Capitta, Amistade